Rozdział 13 #Miłość jednak istnieje.

Z perspektywy Elsy:

Powoli zaczynało mi się robić niedobrze od fetoru krwi który unosił się w całym pomieszczeniu. 

Jack miał jedną szerszą ranę na głowie z której bez przerwy sączył się strumień tej szkarłatnej cieczy, a z jego czoła spływały krople potu.

Mimo to starałam się zachować trzeźwość umysłu i nie panikować. 

W tej chwili białowłosy mnie potrzebował.

-Elsa..-z ust chłopaka wydobył się pojedyńczy cichy jęk, jednak to wystarczyło żeby moje serce zaczęło szybciej bić. 

-Spokojnie..-pogłaskałam go po jego śnieżnej czuprynie.-Jestem przy tobie.-dodałam splatając nasze dłonie.

Chociaż w mojej głowie panował istny mętlik, postanowiłam trwać przy nim podczas zabiegów wykonywanych przez Susan.

Wiedziałam że Jack mnie okłamywał i nie mówił całej prawdy..ale jednak w jego obecności ciągle czułam się bezpieczna i szczęśliwa. 

Sama nie wiedziałam co mam w tej chwili  myśleć... 

-Przytrzymaj go.. Muszę nastawić mu ramię.-blondynka popatrzyła na mnie wyczekująco, przy okazji wyrywając mnie z moich niekończących się rozmyślań.

Nie czekając dłużej szybko chwyciłam zdrowe ramię Jacka i przycisnęłam je mocniej do podłogi żeby się nie rzucał.

-Na trzy...-brązowooka mrugnęła do mnie porozumiewawczo.

Wiedziałam co chciała zrobić...

-Raz...Dwa...-specjalnie nie doliczyła do trzech żeby wykorzystać moment zaskoczenia.

Usłyszałam głuche i donośne pstryknięcie towarzyszące chrzęstowi przesuwanych kości.

Skrzywiłam się na ten dźwięk, wiedziałam że nastawianie kończyn z reguły było bardzo bolesne.

Chłopak napiął się i zacisnął wargi.

Czułam jak jego ręka ściska moją z niewiarygodną siłą. 

-Miało być na trzy...-powiedział ledwie słyszalnym szeptem lekko się uśmiechając.

-Nie żartuj sobie...to są poważne obrażenia...-Susan posłała mu karcące spojrzenie.-Odkładaj siły na potem i nic nie mów.

-Stęskniłem się śnieżynko.-powiedział przekręcając głowę w moją stronę.-Jesteś jeszcze piękniejsza niż przedtem.-wychrypiał pomiędzy oddechami.

Poczułam jak moje policzki robią się czerwone...

Nie powinnam tak łatwo dawać się ponosić emocjom...

Przecież mogło to być kolejne z jego kłamstw...

-Jeszcze raz zaciśnij zęby.-brązowooka wylała na głowę Frosta wodę utlenioną, po czym złapała chłopaka za ręce.

Jack zaczął się wyrywać i jęczeć z bólu.

Niestety musiałyśmy wyeliminować jakiekolwiek ryzyko zakarzenia.

-Jeszcze chwilę wytrzymaj.-dziewczyna popatrzyła na niego ze współczuciem.

-To tylko letkie szczypanie...-zaśmiał się, ale po chwili tego porzałował bo zaczął się krztusić.

-Elsa, przynieś wodę.-powiedziała blondynka nawet na mnie nie patrząc.

Szybko podreptałam w stronę stołu. Nalałam wody to stojącego na nim kubka, a następnie ponownie uklękłam przy Jacku.

-A teraz daj mu pić. Musimy zwilżyć jego gardło. Taki gwałtowny kaszel może mu coś uszkodzić.

-Nie przesadzajcie... Jest w porządku.

-Co ci mówiłam o gadaniu.-warknęła Susan, gdyby zabijała spojrzeniem, już by nie oddychał.

Jednak nie minęła chwila gdy ponownie złagodniała oglądając kolejne widoczne rany.

-Jakie ładne gwiazdy świecą na niebie... Takie piękne...Oooo... tą nazwałbym "Elsa", bo jest najjaśniejsza...-wskazał palcem w górę, a nasze oczy powędrowały za jego ręką.

Jak się spodziewałyśmy nie było tam żadnego nocnego nieba.. Tylko zwykły szary sufit.

-Majaczy.-stwierdziłam patrząc na chłopaka z przestrachem. 

Działo się z nim coraz gorzej. 

-Jack... Popatrz na mnie.-powiedziała skoncentrowana Susan.-Ile widzisz palców?

Wystawiła całą dłoń.

-Tylko policzę....Ale ostrzegam.. jestem słaby z matmy... -uśmiechnął się ponuro.

-Nie paplaj tyle.-Susan znowu przybrała groźną  minę.-Mów ile ich widzisz.

-Dziesięć.

-Na pewno?

-Oczywiście.

-Mogę zrobić okład z lodu.-zaoferowałam się widząc stan Frosta.

-Dobry pomysł.-odparła-Później razem postaramy się zdjąć mu bluzę. Wszędzie może mieć rany.

Na te słowa przypomniałam sobie dzień w klinice, kiedy po raz pierwszy zobaczyłam klatkę piersiową chłopaka.

Aż zrobiło mi się cieplej na sercu.

-Jack, nie wykonuj żadnych ruchów.-dopiero słowa Susan wyrwały mnie z rozmyślań.

Wstałam z klęczek i ruszyłam w stronę zlewu.

Namoczyłam leżącą tam ścierkę, a potem zamroziłam ją swoją mocą.

Potem ponownie usiadłam przy Jacku.

Położyłam przygotowany okład na jego czerwonym czole.

-Od razu lepiej.-stwierdził białowłosy patrząc na mnie wdzięcznym wzrokiem.-Było gorąco.-dodał puszczając nam oczko.

-Teraz czas na bluzę.-blondynka przybrała znaczący wyraz twarzy, starając się nie zwracać uwagi na dziwne teksty Frosta.

-Chcecie mnie rozebrać?-na twarzy Jacka pojawił się łobuzerski uśmiech.

-Ughhhh...-jęknęła Susan-Twoje żarty z każdą chwilą robią się coraz gorsze.

Zaraz po tym gdy to powiedziała, zbliżyła się do mnie i szepnęła tak żeby białowłosy nas nie usłyszał.

-Brakuje mu krwi, dlatego się wydurnia...musimy szybko zatamować krwotok.

-Pierwszorzędnie trzeba opatrzyć ranę głowy. 

-Dobrze, bierzmy się do roboty.

***

Po około piętnastu minutach skończyłyśmy opatrywać głowę chłopaka i ranę pod bokiem. Wszystko było starannie zabezpieczone i z żadnego bandaża nie ciekła krew.

Ułożyłyśmy Frosta na kanapie i przykryliśmy kocem, ponieważ parę sekund po naszej "cichej rozmowie" stracił przytomność.

-Będziemy przy nim na zmianę czuwać.

-Mogę zostać jako pierwsza.-zapropownowałam.

-Dobrze, ale pójdę jeszcze zaparzyć herbaty. Masz ochotę?

-Tak, zostały jakieś opakowania miętowej? 

-Jest ich cała szuflada, kupowałaś je na potęgę.-uśmiechnęła się po raz pierwszy od dłuższego czasu.

-Nic nie poradzę na to że uwielbiam miętę. Ale o ile dobrze pamiętam, ty też nagromadziłaś w spiżarni zapas dżemów pomarańczowych.

-Całkowicie o nich zapomniałam.-przyznała blondynka.-Teraz przydałoby się je wykorzystać.-dodała z błyskiem w oku.

-Zrób dużo kanapek, Frost pewnie będzie głodny.-poradziłam Susan domyślając się jej zamiarów.-Same też trochę zjemy.

-Już biorę się do roboty.-uśmiechnęła się szczęśliwa, po czym z szybkością pantery pognała w stronę kuchni. 

A ja zostałam sama z Jackiem.

-Co mam o tobie myśleć?-zadałam retoryczne pytanie, na które sama nie znałam odpowiedzi.

Zapatrzyłam się na jego bledszą niż zwykle twarz. Czy miała taki odcień z powodu ran? A może chodziło o coś więcej? 

W końcu był teraz w swoim prawdziwym ciele. Nie wiedziałam jakie ma zdolności, ani kim naprawdę jest.

-Yrrrrmm...-białowłosy mruknął coś pod nosem, poruszył się, a potem z powrotem znieruchomiał.

-Dlaczego nie mogę mieć normalnego, zwyczajnego i spokojnego życia?-zadręczałam się spoglądając na swoje dłonie. 

Miałam już powoli wszystkiego dosyć.

-Gotowe.-Susan wysunęła się zza rogu pokoju trzymając w dłoniach tacę z kanapkami i trzy kubki z miętową herbatą.

Poruszała się bardzo zwinnie, ani na chwilę się nie zatrzymując. 

Ta umiejętność pozostała jej po pracy w pizzeri.

-Podano do stołu.-rzuciła żartobliwie. 

-Pachnie cudownie.-powiedziałam wdychając woń miętowej herbaty.

-Czy ja czuję jedzenie?-obudzony aromatem Jack zrobił wygłodniałą minę.

Jakby na potwierdzenie jego słów, zaburczało mu w brzuchu. 

Ale nawet ten komiczny zbieg okoliczności nas nie rozbawił.

-Tak.-mruknęłyśmy obie patrząc na siebie porozumiewawczo. 

Wiedziałyśmy że w najbliższym czasie będziemy musiały zadać Frostowi parę niewygodnych pytań. 

Jeżeli odzyskał siły, mogłyśmy zacząć już teraz.

-Ocknąłeś się w samą porę.-westchnęłam.

-Mam ochotę zjeść konia z kopytami.-powiedział sięgając po pierwszą porcję kanapek. 

Kompletnie nie zdawał sobie sprawy z tego co miało nastąpić.

-Nadszedł czas na ukazanie prawdy.-Susan momentalnie przybrała obojętny wyraz twarzy.-Musimy porozmawiać.

Przysunęła bliżej krzesło, a cała pozornie stabilna atmosfera ulotniła się w przeciągu kilku sekund. Na jej twarzy nie malowały się żadne emocje.

Natomiast z mojego wewnętrznego poczucia spokoju i melancholii pozostały jedynie skrawki. 

-Ale o czym?-wyglądał na zdezorientowanego.-Co takiego zrobiłem?

-Jack, dobrze wiesz o co chodzi.-popatrzyłam na niego z nieskrywaną urazą.-Jak mogłeś trzymać to w tajemnicy?

-Ale ja naprawdę nie wiem o co wam chodzi...

-Nie jesteś zwykłym człowiekiem.-brązowooka nawet nie zadawała pytań, tylko od razu wysunęła swoją trafną hipotezę.

 -Jak...-popatrzył na nas przestraszonym wzrokiem, a jego warga zaczęła się nerwowo trząść.

-Nie trzeba być super wykfalifikowanym detektywem, żeby po poszlakach odgadnąć, że jest w tobie coś magicznego.

-Czyli widziałyście mój powrót? 

-Nie tylko.-wtrąciłam się.-Już podczas walki w pizzeri Susan zaczęła cię podejrzewać.

-Ja....

-Myślałeś że jestem głupia.-zagotowałam się w środku na myśl o kłamstwach białowłosego.

-Ja wcale...-Frost ponownie próbował dokończyć zdanie ale jeszcze raz mu w tym przeszkodziłam.

-Grałeś na moich uczuciach.-przęłknęłam gorzko ślinę.-Powiedz dla kogo pracujesz...

-Elsa...nigdy nie bawiłbym się twoimi emocjami.-powiedział świdrując mnie twardo wzrokiem.-Nie dajecie mi dojść do słowa... Mogę to wszystko wyjaśnić....

-Słuchamy.-brązowooka śledziła każdy jego ruch. Zauważyłaby nawet najmniejsze oznaki kłamstwa.

-Jestem jedynie duchem zimy i zabawy, strzegę dziecięcych marzeń.-zrobił krótką przerwę jakby się nad czymś zastanawiał.-Nie chciałem was zdenerwować... ani tym bardziej szpiegować czy unieszkodliwić. 

Po prostu chciałem poczuć się wolny, brakowało mi mojego dawnego życia.

-Dawnego życia?-popatrzyłam na niego zdziwiona.

-Tak...-odpowiadając na to pytanie Frost wyraźnie zmarkotniał.-Kiedyś byłem śmiertelnikiem i żyłem pośród ludzi. Ale utopiłem się w jeziorze...-przerwał czekając na nasze dalsze pytania.

Szczerze powiedziawszy jego odpowiedź trochę mnie zdziwiła.

-Czyli Księżyc wybrał cię na strażnika?-Susan wydawała się zainteresowana.

-Księżyc?-popatrzyłam na nią pytająco.

-To pan strażników marzeń. Rozdaje moce i umiejętności tylko wybranym przez siebie kandydatom. 

-Już rozumiem.-skinęłam lekko w stronę Jacka żeby kontynuował swoją odpowiedź.

-Poprosiłem go o danie mi ponownie ludzkiego życia. W taki sposób tutaj trafiłem.

-Ale dlaczego się nie przyznałeś? Przecież nawet ja nie kryłam się przed tobą ze swoimi mocami.

-Jak myślisz... Uwierzyłabyś, gdybym ci o tym powiedział bez żadnego poparcia dowodami, przecież zostałem pozbawiony magicznych zdolności.

-Tak, uwierzyłabym ci.-powiedziałam pewnie.

-Uhh...nie wydaje mi się.-Jack poprawił się na kanapie i nerwowo przeczesał włosy.-Prędzej uznałabyś to za wytwór mojej wybujałej wyobraźni. 

-Przestańcie roztrząsać nieistotne sprawy.-Susan popatrzyła na nas błagalnie.-Walczycie z wiatrakami. Przecież do niczego w ten sposób nie dojdziecie. 

-Masz racje.-stwierdziłam po krótkim namyśle.-Opowiedz nam więcej o tym kim jesteś i jakie masz moce.

Frost przez chwilę nic nie odpowiadał.

Wokół nas zaczęły pojawiać się pojedyńcze, błyszczące płatki śniegu.

Przestraszona spojrzałam na swoje ręce, bojąc się stracenia kontroli nad własnymi emocjami.

-Spokojnie Elsa.-oczy Jacka błysnęły iskierką rozbawienia.-To ja.

-Słucham?!-razem z Susan popatrzyłyśmy na niego jak na ducha. 

Którym paradoksalnie był.

-Mam moc lodu. 

***

Z perspektywy Zająca:

Miejsce ~Biegun Północny~ Siedziba Northa

-Uahhag aggfadyff-Yeti popatrzył na mnie krzywym wzrokiem, po tym jak zmroziłem podłogę na której boleśnie się wywrócił.

Musiałem przyznać, że zdolność odziedziczona po Jacku była naprawdę ciekawa. 

Mogłem się nieźle pobawić.

-Uhgugvvfafafaf..-włochaty stwór ponownie zaczął wymachiwać dłońmi zdenerwowany całą sytuacją.

-No już, nie gorączkuj się tak.-cicho zachichotałem.-Sam przyznaj... To było naprawdę zabawne.

Mrugnąłem do niego żartobliwie, na co 

Yeti ze zrezygnowaniem opuścił ręce w geście kapitulacji. 

-Guiuagqcv bsvhiwi!-burknął gniewnie, poczym wychodząc z impetem zatrzasnął drzwi. 

Gwizdnąłem przeciągle na jego reakcję.

-Będę miał kłopoty.

Dzisiaj zdąrzyłem wyprowadzić z równowagi wszystkich strażników.

Najwyraźniej powoli zamieniałem się we Frosta.

-Co za ironia.-wzbiłem się w powietrze i zacząłem robić podniebne fikołki.

Latanie było kolejnym plusem dostania mocy po białowłosym.

Dzięki nowym umiejętnością udało mi się  pozbyć lęku wysokości i zyskać więcej pewności siebie.

Mogłem podróżować w przestworzach razem z chmurami i wiatrem.

Westchnąłem pod nosem przypominając sobie pełne przeżyć loty nad lodowcami.

-North raczej  nie powinien zauważyć mojej nieobecności.-po krótkim namyśle postanowiłem jeszcze raz udać się w ulubione miejsce.

Otworzyłem okno w pokoju i stanąłem na wąskim parapecie. 

Powoli z niego zeskoczyłem i przez dłuższą chwilę spadałem bezwładnie ku dołowi.

Dopiero dwa metry nad śnieżną zaspą wzbiłem się w powietrze.

Adrenalina zaczęła działać.

Skierowałem się w stronę lasu i przyspieszyłem żeby dogonić lecące nieopodal ptaki.

Kiedy mi się to udało, wszystkie rozpierzchły się w różne strony.

Najwyraźniej bardzo je wystarszyłem. 

Po paru minutach, chcąc urozmaicić sobie podróż, zacząłem wykonywać slalomy między chmurami.

Biały puch przyjemnie łaskotał moje futro i uszy.

Niestety, nie mogłem długo nacieszyć się tym uczuciem.

Niespodziewanie poczułem dziwną ciężkość, jakby całe moje ciało było zrobione z ołowiu.

Przestałem się unosić i zacząłem szybko tracić wysokość.

Obraz zamazywał mi się przed oczami od uderzających we mnie śnieżek.

Spadałem na zaostrzone końce gigantycznych świerków z ogromną prędkością i nic nie mogłem na to poradzić.

-Jakim cudem?-spytałem zduszonym przez wiatr głosem, czując że mój lęk wysokości powraca.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hejka ;) 

Ostatnia część rozdziału nie za bardzo mi się podoba ale myślę że jakoś to przetrawicie. 

Nie zabijcie mnie za moment w którym skończyłam post. :) plz 

Mam nadzieję że podsyciłam waszą ciekawość. 

Życzę miłego czytania !

Pozdrowienia mrożonki <3